De Oude Man en het Meer

Een oude, Tsjechische man met vriendelijke rimpels en fonkelende ogen begroette ons. Hij sprak geen Engels of Duits... en ik sprak geen Tsjechisch. Met onze gecombineerde, beperkte kennis van de Russische taal leken we elkaar echter toch te begrijpen. Hij leidde ons door het huis en liet ons de slaapkamers, de ketel en de keuken zien. We waren te moe om er iets van in ons op te nemen, dus we glimlachten en knikten, bedankte de man en stortte ons in bed.

Terwijl de koele ochtendzon over de verre heuvels kroop, werd ik wakker, trok mijn slippers aan, zette een kopje koffie en sloop de woonkamer in om een kijkje te nemen. Het huis was... ongewoon. Het was alsof ik door een klein museum liep dat het leven van de oude man aan de overkant portretteerde. Een antieke draaiknoptelefoon, zware sovjetstijl kasten, een uitgebreid porcelijnen set voor kruiden en specerijen... overal waar ik keek waren er decoraties, memorabilia, kleine uitingen van zijn persoonlijkheid. Het had een eigenzinnig, maar van nature gezellig gevoel. Ik nam mijn koffie buiten en dwaalde de heuvel op. Terwijl ik naar beneden keek, begon ik het verbazingwekkende landschap waar onze auto de vorige nacht onbezonnen doorheen had gewaad in me op te nemen. Het was net een scène uit de Sound of Music, met kleine dorpjes en boerderijen op de groene, glooiende heuvels. De heuvels leefden, met dichtbegroeide plukken bos, fonkelenden meren en kleine, kronkelwegen. Een glimlach kroop over mijn gezicht. "Hier kan ik wel aan wennen", dacht ik.

Al snel vonden mijn vriendin en ik onze vakantieroutine. We namen onze zwemspullen en strandlakens mee naar het nabijgelegen Lipno-meer en besloten elke dag een nieuw gebied van het uitgestrekte meer te ontdekken. We bronsden op een klein, kunstmatig strand, we gingen in een skilift de heuvel op klauterden door een geweldige treetop loopbrug en we reden naar een vergeten ruïne op een bergtop met een betoverend uitzicht op de onderliggende vallei.

We waren vooral dol op Cesky Krumlov, een klein stadje dat, volgens de beperkte beoordeling, alleen bekend was bij de lokale bevolking en toeristen die er per ongeluk op stuitten, zoals bij ons het geval was. We reden via een ruw, uit steen gehouwen poortgebouw naar binnen en wisten meteen dat we iets unieks hadden gevonden. We parkeerden snel en stapten uit op de smalle, kronkelende straatjes van het oude dorpje. Ze waren gevuld met houtmakers, smeden, leerlooierijen en kleine marktkraampjes. Kleurrijke glazen ornamenten en onbekende lokale kruiden omzoomden de straten in een parade van antieke schoonheid.

Wakend over de stad vanaf een rotsachtige verhoging, stond een enorm middeleeuws kasteel met beren (ja, echte beren!), die de grachten patrouilleerde. Het kasteel was uitgebreid en gerenoveerd tijdens de klassieke periode en zou zo kunnen wedijveren met de grote huizen van Habsburg of Bourbon. Het had een eigen theater en kasteeltuinen die even groot waren als het gehele omliggende dorp. De Cloak Bridge, met enorme stenen bogen en massieve pilaren, verbond het kasteel met deze tuinen door een gewaagde kloof van minstens veertig meter te overbruggen.

We keken vol ontzag om ons heen. We bleven elkaar vragen hoe we deze plek niet kenden en waarom het niet op elke vakantiebrochure stond.

Ik denk nu terug aan de nacht dat we aankwamen. De oude man met die fonkel in zijn ogen. Bijna alsof hij lachtte om onze onwetendheid. Alsof hij wist dat we een werkelijk opmerkelijke vakantie tegemoet gingen. Dat piepkleine dorpje Muckov lag in het centrum van het prachtige en historische hart van Zuid-Bohemen. Misschien ligt de schoonheid ervan gedeeltelijk in de obscuriteit, en misschien moet dat ook zo blijven.