Avonturen dicht bij huis

Laatst is mij echter ter ore gekomen dat er een lichte onuitgesproken rivaliteit is tussen Friesland en de mensen van "Grunn". Je zou het op het eerste gezicht niet merken, maar de twee provincies hebben op sommige vlakken forse meningen over elkaar. Om er nou echt achter te komen of mensen in Friesland zo anders zijn, besloot ik op een klein avontuur te gaan.

Ook al was dit avontuur super dicht bij huis, verheugde ik mij toch best wel. Het voelde als een kleine vakantie… voor onderzoeksdoeleinden natuurlijk. Het plan was om te overnachten in Waterdorp Burdaard, een kluit comfortabele vakantievilla's op het Friese platteland. Ik pakte een rugzak, hing mijn camera om mijn nek en stoof richting de Friese grens.

Na een korte rit met veel rotondes die me lichte hoofdpijn bezorgden, versmalde de weg tot één rijstrook. Ik reed door een aantal kleine dorpjes genesteld tegen rivieren en kanalen, waarvan de bakstenen gevels en zadeldaken sterk leken op die van de huizen in Groningen. Tot dusverre geen verschil. Toen werd de weg nog smaller en maakte het zwarte asfalt plaats voor een klinkerweg. Ik kroop langzaam met de auto verder totdat het bord "Burdaard" om de hoek verscheen. Al snel vond ik een parkeerplaats bij een klein veldje, waar twee geiten me afwijzend aankeken.

Ik stapte uit de auto en nam mijn omgeving in me op. Een gracht met laaggelegen schuiten, een moeder met haar twee kinderen op de fiets, een windmolen die langzaam draaide in de lichte herfstbries. Typisch Nederlands? Ja! Typisch Fries? Niet per se. Super schattig? Zeker! Het dorp bruiste van het leven. Mensen waren aan het vissen op de oude wal, de kassier van een lokale supermarkt begroette iedereen bij hun voornaam en overal stopten dorpelingen om een praatje te maken en te genieten van het opmerkelijk warme weer.

Terwijl ik mijn tas naar het park sjouwde, werd ik begroet door iedereen die ik passeerde. Ik voelde me enorm welkom en ik wilde geloven dat het iets typisch Fries was. Maar ja, dacht ik, het is misschien wel de gewoonte van elk klein dorpje in heel Nederland. Echter, toen ik de rand van het dorp bereikte, vond ik eindelijk echt iets dast je allen in Friesland ziet: twee jongens, niet ouder dan 12, die om de beurt over een kleine vijver huppelde met een lange, stevige stok. Fielrjeppen wordt in Friesland heel serieus genomen, met veel professionele atleten die het jaarlijks tegen elkaar opnemen. Ik glimlachte en keek een tijdje toe terwijl de jongens elkaar bleven uitdagen om grotere sprongen te wagen, totdat er natuurlijk eentje struikelde en zijn broek doorweekte. Ik grinnikte stilletjes en liep door terwijl het jongetje een reeks scheldwoorden rondslingerde.

Vlak voor het park vond ik een kleine supermarkt, niet groter dan een garage, maar charmant ingericht door een oudere vrouw. Ik stapte naar binnen, aangetrokken door de verschillende eigenaardige producten, van lokaal gedistilleerde likeuren en zoete potten jam tot vers Fries gebak. Ik kon het natuurlijk niet laten en ging voor een groot stuk Fries Suikerbrood.

Het duurde even voordat ik het park zag, hun vergelijkbare zadeldaken die naadloos opgingen in de schilderachtige omgeving. Eenmaal binnen liep ik naar de achterkant van de ruime woonkamer en gooide de grote glazen deuren naar het terras open. Ik pakte een kop koffie en een plak Suikerbrood, ging in de zon bij de deuren zitten en begon te malen over wat ik tot nu toe had gezien. Ik realiseerde me al snel dat de verschillen niet zo groot waren als mij in Groningen verteld was. De mensen reageerde vriendelijk op bezoek en waren erg sociaal. Het dorp was eerlijk gezegd typerend voor enkel Nederlands dorp, met zijn charmante kerk aan het water, eindeloze grachten, ophaalbruggen en windmolens. Ja, het Fierljeppen en het Suikerbrood (dat ondertussen flink in mijn baard plakte) zijn natuurlijk 100% Fries, maar ze bepalen niet per se het karakter van de mensen zelf.

Ondertussen is de zon ondergegaan en zit ik nog steeds bij het terras, uitkijkend op de oranje schemering over de velden. Ik realiseer me nu, teruglezend, dat mijn studie totaal geen uitsluitsel geeft. Een treurige conclusie, maar wat kun je echt leren in een dag tijd? Als mensen elkaar al na één dag zouden begrijpen, zouden misdaad en oorlog waarschijnlijk uitsterven. In plaats daarvan glimlachte ik en dacht: "Ik denk dat ik hier nog een tijdje moet blijven… voor onderzoeksdoeleinden natuurlijk."